Sustuklarımız

Bazen öyle şeyler yaşanıyor ki hayatımızda, hiç yaşamamış olmak için canımızı bile feda etmeye hazır oluyoruz.

Bazen kurtulamadıklarımız oluyor. Nasıl sıyrılacağım bundan deyip de iyice battığımız, bir kol kanat bulamadığımız için kabullendiklerimiz oluyor.

Bazen pişmanlıklarımız oluyor. İçimizi kemiren, uykularımızı kaçıran, vicdanımızla bir top gibi oynayan pişmanlıklarımız oluyor.

Bir arkaya bakıyoruz kara bir dağ gibi duran geçmişe, bir öne bakıyoruz ne olacağı belirsiz geleceğe. Bir de bizi hiç bırakmayan gölgemize bakıyoruz...

Batsın bu dünya diyecek kadar omuzlarımızı çökertecek yükler taşıyoruz bazen.

Bazen, ne zaman bitecek bu çilem diye sorguluyoruz hayatı, bazen de ben sana ne yaptım ki diyoruz yaradana.

Bazen öyle bir an da oluyor ki tüm herşey siliniyor bir mutlulukla. Toz pembe oluyor her yer. Kısa da olsa bir oh çekiliyor... Ama uzun olmuyor..

Bazen, kalk harekete geç bir şeyler yap diyoruz kendimize, o da olmuyor.

Zaman desen, ondan hiç bir b.k olmuyor.!