GÜVEN- mek İstiyorum.

Merhaba Sevgili Anne-Baba.

Hayatımız da o kadar git gellerimiz oldu o kadar kişilik bölünmesi yaşadık ki tahmin ediyorum ki
çoğunu ve sebebini unuttuk. Aslında bazılarının sebebi Çocukluğumuzun Korku Dolabında yer buldu kendine.
Yok saydık onları, yaşadık ve GÜVENDİK fütursuzca.

Yeri geldi Ceyyar olduk ''Yalan Rüzgarı'' izlerken, yeri geldi kendimizi ''Zorro'' sandık...
hep birilerinin bir şeylerin etkisinde geçti çocukluğumuz. Kendimiz olabilmek için bayağı bekledik.
Ama, kimse bize bunun kötü bir şey olduğunu söylemedi ki!.. Çocuktuk ve özeniyorduk ve o zaman bu kadar ileri değil idi teknoloji, yoktu bu kadar televizyon kanalı o sihirli kutuda...

Şimdi ise öyle mi? Tüm televizyon kanallarında ayrı bir kahraman ayrı bir özenti öznesi ayrı bir dünya var. Ve biz ister istemez çocuklarımıza bunları izletiyor ya da izlemelerine olanak sağlıyoruz. Fakat unutuyoruz,  o daha bir çocuk diyemiyoruz çoğu zaman, gördüklerini hafızasına kazır, etkilenir diyemiyoruz. Fark ettiğimiz zaman da iş işten geçmiş oluyor.

Uzun uzun televizyon şöyle gereklidir böyle gereksizdir diye bir şeyler yazmayacağım, etkin de değilim çünkü. Ama kendi gözlemlerime dayanarak bir kaç şey aktarmak ya da haddim olmayarak UYARMAK İSTİYORUM.. Lütfen, sihirli kutunun etkilerinden yavrularımızı koruyalım..

Sadece televizyon da değil tabi korunacak olan, Eskiden atalarımız ''ev alma komşu al'' diye önerirmiş komşunun önemini, ama bugün geldiğimiz durumda çocuklarımızı komşulardan bile korumamız gerektiğini acı bir biçimde öğrendik. Benim yaşım o kadar da büyük değil ama gördük zamanımızda ki komşularımızın nasıl eli öpülesi kadri bilinesi insanlar olduklarını, Anne ya da babamızın gözü kapalı komşuya teslim ettiği günleri çok iyi hatırlıyorum. Şimdi aynı GÜVEN duygusu ile çocuğumuzu bırakamıyoruz! bunun sebebi hepimizce malum...

Ben artık eskisi gibi komşuma güvenmek istiyorum, sokağa güvenmek istiyorum, kızıma ya da oğluma değil sadece İnsanlara da güvenmek istiyorum. Çocuğum tek başına gezebilsin istiyorum. Başına bir şey geldi mi? diye düşünmek istemiyorum.

Sevmek istiyorum ya insanları... 

Sevgi ile kalın...

Seni Sevmiyorum Anne.!

Hamileyken hayalimde sadece güzel günler vardı. Her zaman mutlulukla yaşanacak günlerimiz olacağını düşlemiş, diş sancıları, hastalık zamanları, atak haftaları, sendromlar, bencillik dönemleri, hiç de hesaba kattığım şeyler değildi. Hep gülüp oynayacağımızı, ben dur deyince duracağını, ne söylersem anlayacağını, uyku zamanında sorunsuz pat diye uyuyacağını düşünmüştüm. :) Ne büyük hayaller, ahahah... Ne büyük saflık... ;))