Son zamanlarda, sosyal medyada bir çok "Mükemmel Anne" ile karşılaşıyorum. Bade ilk doğduğu zaman ve sonrasında ki 8 ay sürekli kendimi sorguladım. Bu mükemmel anneler sayesinde anneliğimden utandım.!
Ben oyun oynamaktan pek de keyif almayan, oyun üretemeyen, zaman zaman kızıma sinirlenen, uykusuzluktan şikayet eden, kendine bakmayı biraz bırakmış, gibi gibi gibi saçma sapan bir anneydim, kendi gözümde. Zaman zaman ağladığım bile olmuştur, abartmıyorum. Ama şimdi işler çok farklı...
Baktım bu iş böyle olmayacak. Sosyal medyanın da fazlaca içinde olan bir anne olarak kendimi kandırmayı kestim. Her şey göründüğü gibi değil dedim kendime. Hem ayrıca ben de en süper anneydim kendime göre. Ve bu düşüncem de gün geçtikce kendini destekledi ve çoğaldı. Şunu unutmayalım ki, her anne çocuğu için en süper anne ve kendine göre de en doğru annedir. Sonuçta her bebek/çocuk birbirinden farklı ise annelerin de farklı olması gayet doğal.
Evet, saatlerce çocuğumla aktivite yapmıyorum ama bol bol dans ediyoruz. Evet, saatlerce onu oyun evlerinde, parklarda gezdirmiyorum ama uzun uzun kitap okuyoruz beraber. Ya da anne kız gezip dolaşıyoruz.
Evet, her durumda sakin kalmıyorum. Ay yavrucuğum olsun, bir daha yapma diyecek kadar sabırlı bir anne değilim ama asla çocuğuma fiziksel ya da ruhsal bir şiddet uygulamıyorum.
Ben de kendime göre, kızımla kaliteli vakit geçiriyorum.
Çocuğunuzu kalpten sevip, sevginizi ona aşıladıktan sonra ve özgüven kazandırdıktan sonra gerisi teferruat diye düşünüyorum. Bence en süper anne, çocuğunu sevgiyle büyüten annedir.!
