Annem'e mektup...

Ömrümün sebebi,fikrimin en NARİN GÜLÜ,annem...

Nasıl başlanır sözcüklerle seni kağıda dökmeye,nasıl ifade edilir bilmiyorum öğrenemedim...

Ben seni hiç anlatamadım anne,hiç güvenemedim sözcüklere.

Yaşadım seni...Her soluk alışımda,her baktığımda,konuştuğumda yani insanın ona bahşedilmiş her yetisini kullandığımda seni yaşadım.

Bütün evlatlar için çok mühimdir anne muhakkak ama sen bende anneden daha fazlasın.Arkadaş,dost,yoldaş,öğretmen ve daha nice rol.Ve anne,sahip olduğum bütün uzuvlarımdın sen.Yürüyen,konuşan,bakan yanımdın sen.Kimi zaman eksik,yarım ama ben olan;beni ben yapan...

Gördüğüm kabuslardı yokluğun anne.Cennet bahçeleriydin düşlerimin.İsyanlarım,ağlamalarım,kimi zaman en büyük suçlumdun anne,en büyük acım.

Ne çok erteledin mutluluğu.Belkide yaşamayı,bizim için.Gözlerime bakıp mutluluğumla kanatlanan gül kokulu annem...

Hep pervane oldun ateşe ben için;yandın yandın.

Biliyorum ben sana bağlı değil,bağımlıydım.Biliyorum artık çocuk değilim.Biliyorum birey olma özellikleri göstermekte geç kaldım.

Evet biliyorum...Ama muhtacım sana.İhtiyacım var demiyorum anne muhtacım sana.'Ezo, 'offf deme ruhum acıyor' diyorsun ya anne;seninde canının yandığını hissettiğimde ruhum eziliyor anne.

Bak gördün mü?Yine yazamadım seni,Kopuk,devrik cümlelerle dolu bir mektup yazdım.Ama anlıyorsun biliyorum.

BEN SENİ ÇOK SEVİYORUM ANNE.
e/ö/k